Bazen yorar insanı küçük şeyler..

Bazen yorar insanı küçük şeyler; büyük sırlar vardır küçük şeylerin içinde. Açıldıkça açılır boyuna posuna bakmadan…
Bazen dinlendirir insanı uzaklar; uzaklığa bir yakınlığı vardır gözlerin. Gözlerin olduğu kadar gönlün de…
Bazen durur tüm adımlar; adamların tembelliğinden değil yolların düşündürücülüğünden. Öyle çetrefillidir ki susar ayaklar da kimi zaman…
Bazen sorar gözler diller kabul etse bile. Maharet gözleri bile ikna etmektir güzel söz söylemek değil.
Bazen durur dünya inecekler iner sonra yoluna devam eder. Ne var ki herkes için o duruş anı farklıdır. Kimisi içinse hiç dönmez dünya ki o da apayrı mesele.
Bazen her şeyi bir mimik anlatır bazen gözyaşı bazen bir kelime. Ne kadar da ağır gelir söylemek bazen bir kelime bile.
Bazen bir an bir ömür kokar. Bazen bir daha yaşayamayacağını hisseder insan içinde bulunduğu ânı.
Bazen şair olur insan mısra kuramaz. Bazen mısra kurar insan şair değildir. Bazen hiçbiridir ne diyeceğini bilemeyen sıradan biridir işte…
Bazen yaşadığını daha çok hisseder insan öleceğini unutur büsbütün.
Bazen yaşadığını tamamen unutur hatta bazen her ikisini de. Bir anı bir anına uymaz derler ya insan için ya bütün anları birbirinin aynı olsaydı. Bazen korkutmaz mı bu ihtimal insanı?
Bazen korkar insan gölgesinden. Gölgesinin şahsında kendisinden. Zira kendi vücudu geçmiştir güneşin önüne. Kendi eseridir gölgesi.
Bazen susar insan dudakları çatlar susuzluktan. Bazen susar insan söylenecek çok söz varken bile
Bazen dolar insan kimse anlamaz. Bazen herkes anlar kendisi kendisini anlamaz.
Yalnızdır bazen insan öyle yalnız bakar ki dünyaya. Bazense hiç yalnız değildir nasıl baktığını bilirse.
Bazen büyük görür insan kendini ne acizliktir! Bazen aciz görür ne büyük bir görüş!
Bazen ‘bazen’ değil ‘her zaman’ demek gerek. Ama bilmek gerek ne zaman?
Her ‘bazen’in bir zamanı vardır.
bazen
suskunluğun
duygu dolu çığlıklarıdır
gelip kirpiklerine konan senin..
bazen
rüzgara savurduğun
bakışlarının içinde
koca bir yolculuk gizlidir..
bazen
kalkıp doğrulduğunda
nefesinin keskinliğinde saklı
melul bir çocuğa çarparsın..
susarsın..
o an konuşansın aslında..
Bazen
Bazen ne aradığını bilemez insan…
ve bazen niye yaşadığını da …
Mütemadiyen hayatının bir anlamı olsun diye değil de anlamsız hayatlara ulaşmak için harcar zamanını…
Ve bir gün hayatı kim olduğunu ve niçin yasadığını tam olarak anlayınca birde bakar ki elinde harcanmış yıllar ve acı tecrübelerden başka hiçbir şey kalmamış…
Bazen gerçekten ne aradığını bilemez insan…
ve bazen niye yaşadığını da …
Günübirlik telaşlar ve anlamsız koşuşturmalarla ve gerçekten ne istediğini bilmeden hoyratça kullanır zamanı…
Günler geçer geceler geçer ve nihayet sormak aklına geldiğinde kendine o taşınması en ağır soruyu belki de çoktan bitmiştir her şey yada yeniden başlayacaktır ;
“Ben gerçekten ne istiyorum ?? Nasıl bir hayat ve nasıl bir dünya??
Bugün sor bunu kendine ve dürüst ol…
Ben sordum ve artık biliyorum…
Ütopyaların değil mutluluğun peşinden koşmakmış hayat …
Biraz geç oldu belki ama
artık
ANLADIM…